Yaşanmışlıklara dair ne varsa, özlemlerin körüklediği koca bir ömür. Yüreğimizin kıyısında duran her an içimizi titreten ha düştü, ha düşecek ya ona bir şey olursa diye her an içimizi sızlatan sevdiklerimiz. Hani uçurumun kıyısında açan çiçekler hep güzel olur ya, daha kıymetli olur. Bütün zorluklara rağmen yeşermiştir. Gonca olup çiçek açmıştır hayata, içimizde özlemlerini büyüttüğümüz insanlarda bundan mı kıymetli olmuşlardır. Ulaşılması imkansız olduğu için mi ?

Yüreğimizin ta içinde ama hep uzakta, ulaşılması hep imkansız. Yüreğimizi kanatırcasına sevdiklerimiz hep mi uzak kalır bizden. Sahi neydi bu denli bizi yaralayan sevdalara futursuzca bağlı kalmamızın nedeni? Acıyı mı çok seviyoruz yoksa ondan gelen her şeye razı oluş mu? Gelecekse yardan gelsin yara dayanırız sızlanmadan serzenişi mi?

Mia – İçinden çıkılmaz sorular ..